Ik krijg regelmatig de vraag “hoe ik als moderne hippie omga met mijn omgeving (familie, vrienden) en vice versa.” Een goede vraag, vind ik, want ik snap heel erg goed waar deze vraag vandaan komt.

Voor degenen die het niet snappen, een kleine uitleg: soms word ik raar gevonden. Niet per se met een oordeel, maar ik blijf toch anders in bepaalde dingen. Thuis scheid ik bijvoorbeeld het afval (plastic hier, papier daar) en probeer ik heel bewust te zijn in de dingen die ik doe. Soms daag ik mezelf uit door bijvoorbeeld een maand geen alcohol te drinken of mee te doen aan de Vegan Challenge, en daar heeft de directe omgeving natuurlijk het meeste ‘last’ van. Soms praat ik heel kritisch over waar onze kleding vandaan komt, soms praat ik heel kritisch over waar ons vlees vandaan komt. Daarnaast deel ik op deze site natuurlijk dit soort opvattingen, waardoor het “nog groter wordt gemaakt”. Die worden daardoor soms als extra zweverig of dramatisch gezien.

Ondanks dat ik laatst al schreef over het niet willen denken in hokjes, word ik door m’n externe omgeving, en soms juist door de mensen die dichtbij me staan, heel erg in een hokje gestopt. Ook ik krijg (nog steeds!) geregeld opmerkingen over me heen die een snauw kunnen zijn naar een artikel dat ik onlangs heb geschreven. Dit artikel gaat dan meestal juist over een opvatting die van mij is en over hoe ik in het leven wil staan. En ja, dat kan best hard aankomen. Ookal is het “maar een grapje”.

Natuurlijk is kritiek of een flauwe grap soms ook goed, maar het kan het ook bijzonder moeilijk maken, vooral als het van iemand komt die heel dichtbij je staat. Soms blijven dit soort opmerkingen weken, maanden, of gewoon altijd, in m’n hoofd spoken. “Waarom zou hij of zij dat nou gezegd hebben?” Ik weet niet zo goed waarom andere mensen altijd zo graag willen grappen of negatief willen zijn. Soms geloof ik ergens dat het een vorm van jaloezie is. Maar soms weet ik ook dat het puur onbegrip is en dat ik hierin niet een complete klik zal hebben met diegene die zo dichtbij me staat.

Dat is dan maar jammer.

Dus ja, goede vraag: hoe ga ik daarmee om?

  1. Ik geloof in mezelf. Ik denk dat ik altijd een houding heb gehad van: ik luister liever naar mezelf, ik luister liever naar de dingen die ik doe en waar ik achtersta, want dat voelt gewoon zo goed. Ondanks het oordeel wat daar vaak op volgt.
  2. Ik accepteer dat iemand het er niet mee eens is of er commentaar op heeft. Inmiddels is het voor mij zo normaal dat mensen lopen te grappen over mij of mijn website, dat daar kritiek en negativiteit bij hoort. Van wie dan ook! Ik had daar de eerste jaren heel veel moeite mee, zeker omdat ik hierin hoog sensitief ben. Maar nu wordt het steeds meer: vergeten en weer doorgaan!
  3. Inmiddels leer ik het van me af te schudden en het langs me heen te laten gaan (“shake it off!”). Wat voor mij goed werkt is: harde muziek aanzetten, gaan dansen en/of gaan meezingen.
  4. Ook ben ik een album aan het maken van mailtjes, reacties en berichtjes van volgers die juist enorm dankbaar en positief zijn. Die positiviteit haalt me echt door de negativiteit heen. Je zou ook kunnen denken aan inspirerende artikelen, quotes en mensen die jij in jouw album zou kunnen zetten en je het gevoel geven dat je er niet alleen instaat.
  5. Ik probeer te bedenken dat we in een cultuur leven waarin ‘gevoeligheid’ als zwakte wordt gezien in plaats van een sterktepunt en dat ik mijn gevoeligheid daarom juist omarm.
  6. Ik probeer te bedenken dat het noodzakelijk is kritisch te zijn en te blijven over hoe ‘normaal’ dingen hier gaan en dat dat helemaal niet normaal hoeft te zijn. Dat vind ik juist hartstikke goed.
  7. Ik probeer altijd te bedenken dat een oordeel van een ander kan komen uit complete onwetendheid, dus dat ik niet snel in de keiharde verdediging wil schieten en juist niet wil oordelen over de ander.
  8. Het is heel fijn om je te omringen door mensen die je door dik en dun supporten. Mijn vriend heeft me nog nooit belachelijk gemaakt om ook maar iets wat ik denk of doe. Hij is mijn rots in de branding als ik weer eens belachelijk gemaakt ben; door m’n directe omgeving, of door iets via deze site.
  9. Denk aan de context. De mensen die dichtbij je staan, zijn mensen die je meestal kennen sinds jongs af aan. Hierdoor zien ze jou door een bepaalde ‘bril’; zo was jij, dus zo zal je nu nog wel zijn. Soms is het echt heel fijn om jezelf gerust te stellen met het idee dat je misschien wel veranderd bent, dat jij je daar blij door voelt, en dat een ander dat misschien niet zo goed ziet doordat jullie elkaar al zo lang kennen. Mensen die ver van je afstaan kunnen soms ook zo gek reageren op je doen en laten (dat maak ik vaak genoeg mee via de website). Ik vind dat flink narrow-minded en bedenk dan dat ze de context niet kennen: ze kennen mij niet, we hebben geen mogelijkheid direct met elkaar in discussie te gaan, enzovoort. Zo valt iedere situatie (en dus misschien een flauwe opmerking) ook weer snel te relativeren.
  10. Soms houden mijn opvattingen in dat andere mensen zich moeten aanpassen (zoals meedoen aan de Vegan Challenge) of het bijzonder zweverig vinden dat ik een e-book aan het schrijven ben over mijn “zelfliefde”. Ja, toegegeven: dit klinkt zweverig, maar als jullie weten hoe ik schrijf, weten jullie ook dat het een niet-zo-zweverig boek zal zijn. Ik ben spiritueel en op zoek naar verdieping en zingeving, en dat vertel ik op een praktische manier. Dat vind ik geweldig om te kunnen delen op dit kanaal en ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik inmiddels zoveel lezers heb die dit ook interessant vinden.
    Juist door Moderne Hippies, door van me af te schrijven, voelde ik me niet gek meer. Soms voelde ik me wel eens een outkast, maar door Moderne Hippies weet ik dat er genoeg zielsverwanten zijn. En dat er eigenlijk dus heel veel van ons zijn. Dat geeft me veel rust. Moet je even nagaan: er kijken gemiddeld 50.000 mensen per maand op deze website! HALLO, dat is een stadion vol.
    Op de momenten dat ik dus even belachelijk word gemaakt, denk ik vaak daaraan terug. Als iemand denkt dat je raar bent, zijn er honderden – al niet duizenden – mensen die mij en daarom JOU juist weer wél snappen. Daarom stimuleer ik ook altijd andermans ideeën, ondanks dat ik het idee misschien niet volledig begrijp. Toen ik met Moderne Hippies begon werd ik door heel weinig mensen begrepen. Maar de les die ik daaruit heb geleerd: als één iemand het begrijpt, dan moet er een ander op de wereld zijn die het óók begrijpt. Zo kan je bedenken dat je nooit ergens alleen in staat.

Het is OK om niet door iedereen begrepen te worden. Dat zal gedurende je je hele leven zo blijven, en ondanks dat het in ons snelle leven soms weer even slikken is als iemand een snauw geeft, moeten we gewoon weer doorgaan. Aan het einde van de dag hebben we altijd elkaar nog, in gedachten! En hier!

Marte's Mindstyle

Heb je hier wat aan? En hoe ga jij om met “anders” zijn?

Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook, Instagram, YouTube en Twitter.
Je kunt mij persoonlijk volgen op Instagram en YouTube.